Waarom is “ ayant ” het deelwoord van “ avoir ”, in plaats van “ avant ”?

Ik denk ayant is gebouwd op de aanvoegende wijs (gevonden in ayons, ayez ). Het onvoltooid deelwoord van het Latijnse werkwoord habeo had de stam habent-, waarvan niet verwacht wordt dat het zich ontwikkelt tot het Frans ayant. ( zie Eleshars antwoord voor informatie over een alternatieve vorm van het onvoltooid deelwoord dat blijkbaar in het latere Latijn bestond.)

Hoe de aanvoegende wijs voortkwam uit Latijnse vormen met -be-

De huidige aanvoegende wijs vormen van habeo in het Latijn hebben een -bea- reeks waarbij de e zou zijn geëvolueerd tot een halfklinker [j].

Volgens een boek dat ik vond, Romance Languages: A Historical Introduction (door Ti Alkire en Carol Rosen, 2010), in “Popular Latin” -b- was al volledig verloren gegaan vóór [j] in vormen van habeo. Alkire en Rosen geven bijvoorbeeld * [ajatis] als de “populaire Latijnse” voorouder van het moderne Frans ayez. Het volledige verlies van -b- in deze context lijkt geen normale klankverandering te zijn geweest, maar eerder een onregelmatige vermindering die t gebeurde omdat habeo een veel voorkomend werkwoord was dat vaak als hulpmiddel werd gebruikt ( p. 140 ).

Ik weet niet zeker of deze reductie voltooid was vóór de splitsing van de Romaanse talen, aangezien het Italiaans -bbi- heeft in de huidige aanvoegende wijs. Maar het Spaans lijkt het hierin met het Frans eens te zijn: het heeft de huidige aanvoegende wijs hay-.

Als habeo zich regelmatig had ontwikkeld, denk ik dat de intervocalic -be- zou zijn geëvolueerd naar [βj] > [dʒ] > [ʒ] (zie TKRs antwoord op de Linguistics SE-vraag Hoe verloor Frans het Latijnse -v-? ). Dus de [β] / [v] zou nog steeds verloren, net later.

Waarom de aanvoegende wijs?

Ik weet niet waarom het onvoltooid deelwoord van avoir zou zijn gebouwd op de aanvoegende wijs stam; misschien is Dimitris suggestie om homofonie te vermijden juist. Sachant, een van de twee andere Franse onvoltooid deelwoorden die momenteel een onregelmatige vorm heeft, deelt ook zijn stam met de tegenwoordige aanvoegende wijs (maar in het geval van sachant, lijkt het erop dat het etymologisch kan worden herleid tot het Latijnse onvoltooid deelwoord sapient- ).

Ewert (1960) zegt

302. De nauwe samenhang van het onvoltooid deelwoord-gerundium met de pres. ind. en subjv. resulteert erin dat het vaak opnieuw gemodelleerd wordt naar deze tijden, met of zonder de toegevoegde ondersteuning van de infinitief: ayant voor avant (habentem ), pleuvant voor plouvant, voyant voor veant, croyant voor creant (die overleeft in archaïsche mécréant ); OF vueillant (naast voulant < volentem) overleeft in bienveillant, malveillant; (as) seyant en (as) soyant verdrongen (as) seant (< sedentem) die overleeft als substantief en in bienséant, malséant. Andere werkwoorden waarin beide vormen overleven (een als de pres. part.-gerund, de andere in een gespecialiseerd gebruik dat het heeft geïsoleerd van de rest van het werkwoord) zijn: pouvant – puissant ([naar analogie met] puis, puisse ); sachant ([naar analogie met] sache ) (twaalfde eeuw) – savant wordt alleen als adj.of inhoudelijk sinds de zestiende eeuw; valant – dapper ([naar analogie met] vail, vaille ) nu een puur adj. behalve in n “geen cent hebben; tijdens zijn leven, op zijn stoel zijn overblijfselen van het OF substantiële gebruik van het gerundium.

Reacties

• heeft ‘ niet opgemerkt dat met afkomstig is van aanvoegende wijs pr é verzonden! Dit doet me denken aan weten .
• Wat betreft waarom de aanvoegende wijs. Er is geen ‘ er is geen reden . We moeten beginnen met de ‘ observatie dat ‘ het is ‘ hier werkt d ‘ een geval van suppl é tion . Sla het dan, samen met de anderen, op in een th é spatie en vermeld over dit onderwerp l ‘ hypoth è is geavanceerd é e door Morin (1987) uit ‘ bestaan van r è gles d

Voor habere is er een geattesteerd actief deelwoord habeant- , waarschijnlijk van laat-Latijn dat evolueerde naar het Franse dialect van proto-romantiek. Van daaruit zou het dezelfde evolutie zijn als de aanvoegende wijs zelf.

De formulieren gebaseerd op habeant- zijn eenvoudig te vinden door te googlen, maar als je een betere bron nodig hebt, bijv. Foley, J: Theoretische morfologie van het Franse werkwoord geeft aan dat er nogal wat andere werkwoorden lijken te zijn waarbij het late Latijn de aanvoegende wijs als bron voor het actieve deelwoord lijkt te hebben gebruikt. Ik vermoed dat dit een analogie is met de gangbare werkwoorden in a-vorm van de eerste vervoeging, eindigend op -ant- samen met de druk om de stamklinker -e – .

Reacties

• Ik dacht dat verwacht zou worden dat -vj- zou fuseren met -bj- en ook zou uitgroeien tot -ž-. Deze Linguistics SE-vraag geeft het voorbeeld van alleger uit alleviare en het gekoppelde duplicaat geeft het voorbeeld van abbreviare to abr é ger.
• Eigenlijk zie ik dat je het antwoord op het duplicaat daar hebt geschreven!
• Goed punt. Geen idee over de exacte regels – abbreviare geeft abr é ger . Misschien iets met timing te maken hebben? Eerder / vj / > / ž /, later / secundair / vj / > / j /? Of komt er misschien stress in het spel? Zal meer moeten onderzoeken. In elk geval gaat de aanvoegende wijs-achtige deelwoordvorm terug naar het Latijn.
• Ik heb een citaat aan mijn antwoord toegevoegd dat een verklaring geeft. De -be- wordt verondersteld te zijn gereduceerd tot – [j] – al in “Popular Latin”, als een speciale reductie van het werkwoord habeo

Gewoon een gok (en niet helemaal duidelijk zoals ik aanvankelijk dacht). Op deze manier werd de verwarring met het fundamentele woord vóór vermeden.

Opmerkingen

• L ‘ uitleg is s é duisante. N é toch … goed … moet … hmmm … moet zien … 😉
• @aCOSwt J ‘ Ik heb verschillende keren gezegd: Niet moedertaalsprekers :-)!
• @aCOSwt komt uit het Latijn habeo, vóór het lage Latijnse abante. Als eerder verscheen, is de eerste c ‘ goed. Anders heb ik nodig …verwijder la r é ponse :-)!
• @aCOSwt Littre: Avant: Bourguig. Aivan; bewezen ç. avant; ital. avanti; du latin abante (qu ‘ on trouve dans des inscriptions), de ab, de, et ante, avant (voy. ⤷AINZ).
• @MatthieuBrucher: Latijnse V wordt uitgesproken als [u] (als klinker), als [w] (als halfklinker), of als [β] of [v] (als medeklinker die is ontstaan uit de halfklinker [w]). Het werd niet ‘ uitgesproken als ” en “.

Ik kan niets anders vinden dan een stukje raadselachtige informatie die betrekking zou kunnen hebben op de oorsprong van dit formulier; het is het onvoltooid deelwoord van het werkwoord «( avair) » in Gallo;

Dit werkwoord komt overeen met « avoir », maar er wordt niet beweerd dat «ayant» is geleend.