Zijn voornaamwoorden zelfstandige naamwoorden?

Mijn antwoord is een aanvulling op dit en een eerdere bespreking van het probleem

Voornaamwoorden: een woordklasse of een subklasse van zelfstandige naamwoorden?

door uitgebreid te citeren uit de analyse van Aarts in Moderne Engelse grammatica op paginas 44-46 onder het kopje Voornaamwoorden (Oxford University Press, 2011).

Voornaamwoorden behoren tot de klasse van zelfstandige naamwoorden omdat ze zelfstandige woordgroepen kunnen koppen die functioneren als onderwerp, direct object en indirect object, complement van een voorzetsel en predicatieve aanvulling.

Aarts merkt verder op:

In sommige grammaticas worden voornaamwoorden beschouwd als een aparte woordklasse. Hiervoor zijn een aantal redenen. dat zijn de volgende:

• Voornaamwoorden laten een onderscheid zien tussen nominatief, accusatief en genitief, terwijl gewone zelfstandige naamwoorden dat niet doen.

• Voornaamwoorden laten een onderscheid zien voor persoon (eerste persoon, tweede persoon, etc.) en geslacht ( hij / zij, hem / haar , etc. ) maar gewone zelfstandige naamwoorden niet.

• Voornaamwoorden hebben geen inflectionele meervoudsvormen in het Standaard Engels (cf. * yous , * hes , etc.), hoewel ze dat wel hebben enkelvoud versus meervoud persoonsonderscheid (bijv. I vs wij ). …

• Voornaamwoorden zijn veel beperkter dan gewone zelfstandige naamwoorden in hun mogelijkheid om personen ten laste te nemen. Hoewel we bijvoorbeeld determinatieven en bijvoeglijke naamwoorden voor gewone zelfstandige naamwoorden kunnen hebben, kunnen ze over het algemeen voornaamwoorden niet bepalen en wijzigen. We kunnen dus niet zeggen * Hij heeft de vergadering verlaten of * Intelligent dat je het goed hebt gedaan in de examens . … Zelfstandige naamwoorden kunnen worden gevolgd door voorzetsels zoals in mijn annulering van de reservering ; voornaamwoorden kunnen dat in het algemeen niet.

• Zelfstandige uitdrukkingen met gewone zelfstandige naamwoorden als Hoofd kunnen een onafhankelijke verwijzing hebben, terwijl voornaamwoorden voor hun verwijzing vertrouwen op de taalkundige of extra-linguïstische context. Dus als ik zeg ik heb de baas vanmorgen de verpleegkundige ontmoet, verwijst de baas naar een wederzijds identificeerbaar individu. … Als ik zeg dat Katie met Harry is getrouwd omdat ze van hem houdt , dan is de meest waarschijnlijke lezing van deze uitspraak dat zij naar Katie verwijst en voor hem om naar Harry te verwijzen.

Ondanks deze observaties gaan we ervan uit dat voornaamwoorden kunnen fungeren als de hoofden van zinnen die kunnen functioneren als Subject, Direct Object, Predicative Complement, enzovoort, als een voldoende gewichtige reden om ze als zelfstandige naamwoorden te beschouwen.

Ik denk dat Aarts overtuigend genoeg pleit om voornaamwoorden als een sub te beschouwen -klasse van zelfstandig naamwoord in plaats van een woordklasse op zich. Maar ik verwacht niet dat deze moderne analyse veel invloed zal hebben op pedagogische grammaticas (in tegenstelling tot Aarts beschrijvende grammatica) of lesmateriaal.

Opmerkingen

• als voornaamwoord een subklasse van zelfstandig naamwoord is, welke term zouden we dan gebruiken om naar zelfstandige naamwoorden behalve voornaamwoorden te verwijzen, dwz ” niet-voornaamwoorden “.Als ik bijvoorbeeld zou zeggen dat ” zelfstandige naamwoorden ‘ geen zwakke en sterke vormen in spraak hebben omdat ze ‘ zijn inhoudswoorden “, die ‘ niet waar zouden zijn als we zelfstandige naamwoorden ” om de voornaamwoorden op te nemen
• @Some_guy. Je hebt je vinger op één gevolg gelegd van het categoriseren van voornaamwoorden als zelfstandige naamwoorden. De CGEL verwijst naar ‘ traditionele ‘ zelfstandige naamwoorden als prototypische zelfstandige naamwoorden (p327). Dit kan een bevredigende oplossing zijn voor het probleem dat u noemt.
• Bedankt voor het antwoord. Een beetje een mondvol is echter niet ‘ t it!
• En nog erger is dat prototypisch zelfstandig naamwoord , terwijl het op zichzelf onpraktisch is rechts, is ook niet geschikt voor afkorting. Wat ga ik tenslotte gebruiken, ” pro. zelfstandig naamwoord “? Toch is het in ieder geval ‘ een antwoord!
• @Some_Guy. Het probleem met ” prototypisch zelfstandig naamwoord ” als een manier om het te onderscheiden van ” voornaamwoord ” is dat ” prototypisch ” ook de term is die wordt gebruikt om onderscheid te maken tussen zelfstandige naamwoorden. ” cat ” is bijvoorbeeld een prototypisch zelfstandig naamwoord omdat het de primaire zelfstandig naamwoord-tests doorstaat. Vergelijk met ” ask ” zoals in ” dat ‘ een grote vraag “. Bijv. ” Mijn kat / de kat ‘ s staart ‘ “, “? My ask /? the ask ‘ s beantwoorder “.

Van The Cambridge Grammar of the English Language (CGEL ), ch. 5, § 1, p. 327:

Traditioneel worden voornaamwoorden beschouwd als een apart woordsoort, maar er zijn sterke redenen om ze als een subcategorie van een zelfstandig naamwoord te behandelen. Ze verschillen verbuigend van prototypische zelfstandige naamwoorden en laten een kleiner bereik van afhankelijke naamwoorden toe, maar ze kwalificeren als zelfstandige naamwoorden op grond van kopzinnen die in dezelfde functies voorkomen als zinnen met aan het hoofd zelfstandige naamwoorden in de traditionele zin, d.w.z. gewone en eigennamen. Deze functionele gelijkenis tussen gewone zelfstandige naamwoorden, eigennamen en voornaamwoorden wordt geïllustreerd voor de drie belangrijkste complementfuncties van de clausule-structuur in:

 COMMON/PROPER NOUN PRONOUN i. a. [The boss] / [Liz] was late. b. [She] was late. [subject] ii. a. I"ll tell [the boss] / [Liz]. b. I"ll tell [her]. [object] iii. a. It was [the boss] / [Liz] who left. b. It was [she/her] who left. [predicative] 

Dus, in de visie van CGEL, zijn de argumenten voor het uitsluiten van voornaamwoorden uit de categorie zelfstandige naamwoorden:

• voornaamwoorden verschillen verbuigend van prototypische zelfstandige naamwoorden “
• voornaamwoorden” staan een smaller bereik van afhankelijke personen toe “dan prototypische zelfstandige naamwoorden

en het argument voor inclusief ze is:

• zinnen met voornaamwoorden “komen voor in dezelfde functies als zinnen met zelfstandige naamwoorden in de traditionele zin”

(ik denk dat we dit kunnen samenvatten door te zeggen dat op de lokale / kleine schaal gedragen voornaamwoorden zich anders dan gewone en eigennamen, terwijl op een grotere schaal zinnen met voornaamwoorden zich hetzelfde gedragen als gewone – en zinnen met eigennamen.)

Ik ben er zeker van dat dit niet de enige argumenten zijn die in elk van deze argumenten moeten worden aangevoerd richting.

Reacties

• Eigenlijk is wat CEGL verkoopt als een nieuwe vondst een gemeenplaats. Aangezien voornaamwoorden staan voor zelfstandige naamwoorden of zelfstandige naamwoorden vervangen, hebben ze dezelfde functie in een zin als zelfstandige naamwoorden.
• @rogermue: ik ben het niet eens met uw beide zinnen: CGEL beweert niet dat dit een nieuwe vondst is, en voornaamwoorden vervangen niet echt zelfstandige naamwoorden. (Vergelijk ” het meisje ” met * ” het haar “; ” lange man ” met * ” lange hem “; en ” toelating tot hogeschool ” met * ” it admissions “.)

Mijn ervaring met het lesgeven van Engels aan 12-14-jarigen is dat het noemen van voornaamwoorden een subklasse van zelfstandige naamwoorden te veel verwarring veroorzaakt om het waard te zijn. Het aantal kenmerken dat niet gebruikelijk is bij andere typen zelfstandige naamwoorden is lang genoeg en uitdagend genoeg om voornaamwoorden zo uitzonderlijk te laten lijken dat ze eigenlijk op zichzelf zouden moeten staan. Misschien breng je ze terug voor oudere studenten die de verfijning van alle bovenstaande opmerkingen aankunnen?

Al in 1967 deed de National Counsel of Teachers of English (NCTE) een poging om leraren Engels bord met de logische argumenten om een voornaamwoord als een soort zelfstandig naamwoord te beschouwen. In “Ideeën voor het onderwijzen van Engels” op pagina 338 staat:

“Leer typen zelfstandige naamwoorden: gewoon, juist, voornaamwoord.”

Helaas is dit duidelijk niet aangeslagen de laatste 50 jaar.

Een gerelateerd punt is de alomtegenwoordige maar onlogische classificatie van bezittelijk bepalende bijvoeglijke naamwoorden als voornaamwoorden in typisch Engelse grammaticaboeken. Nogmaals, in 1967 staat in “Ideas for Teaching English”:

“Teach determiners (example: the, a, this, his, multiple, one, etc.)”

De logische classificaties (voornaamwoorden zijn een soort zelfstandig naamwoord, en bezittelijke determinanten ZIJN GEEN voornaamwoorden) zijn duidelijk eenvoudiger en daarom gemakkelijker te begrijpen. De basisgrammatica van de zinsopbouw is echt logisch als alle stukjes mooi in elkaar passen!

Waarom moeten we deze strijd blijven voeren?

Opmerkingen

• Mensen voeren argumenten voor verschillende analyses. Het argument voor het behandelen van woorden als ” his ” als voornaamwoorden is dat in een zin als ” zijn boek “, kunnen we ” zijn ” vervangen door ” Harry ‘ s “, waarbij ” Harry ” is een zelfstandig naamwoord.
• Ik denk dat woorden als ” zijn ” zijn voornaamwoorden en dus zelfstandige naamwoorden in het algemeen om de reden die hierboven door Sumelic wordt gegeven. Echter +1 voor de interessante info over de NCTE.