Dlaczego Canon wymyślił APS-H i dlaczego topowy model 1D ' s * nadal * go używa i przycina 1,3x, kiedy FF istniał przez cztery lata (5D)?

Kiedy firma Canon wypuściła pierwszy 1D, APS-H był po prostu największym sensorem, z którym mogli ujść na sucho, ekonomicznie. Kontynuowali to z 1D, który był pełnoklatkowy. Jednak 1D był wolniejszy niż 1D i oferował mniejszy zasięg z teleobiektywami, więc był mniej popularny wśród fotografów sportowych i przyrodniczych. Z tego powodu Canon zdecydował się nadal oferować szybszą, niższą rozdzielczość 1.3 × w linii 1D.

Z jakiegoś powodu Canon zdecydował się zakończyć 1D zgodne z wprowadzeniem 1DX. Udało im się przekroczyć prędkość ostatniego 1D, jednocześnie poprawiając rozdzielczość (nieznacznie) i oferując czujnik pełnoklatkowy. Mimo to decyzja nie była powszechnie popularna, zwłaszcza wśród fotografów, którzy docenili dodatkowy zasięg dzięki współczynnikowi przycięcia 1D.

Byłby zainteresowany obejrzeniem odpowiedź od późnego modelu użytkownika 1D!

Miałem 1DmkIV przez 2 lata. Byłem użytkownikiem 5D, ale nigdy nie byłem w pełni zadowolony z prędkość lub, co ważniejsze, autofokus z zewnętrznymi punktami. Czekałem, aż 5DmkII wyjdzie, a kiedy to się stało, byłem bardzo rozczarowany, że nie dotyczyły ani szybkości, ani wydajności AF.

1DmkIII miał 2 MP Upgrade z poprzednika 8MP, podczas gdy 1DIV przeskoczył do 16MP. To skłoniło mnie do przejścia z pełnej klatki na APS-H, ponieważ nadal mogłem uzyskać duże wydruki, jeśli tego potrzebowałem. Nie znalazłem w aparacie żadnej wady pod względem AF , szybkość lub funkcje, ale musiałem przekonać samego siebie, że mogę żyć ze współczynnikiem przycięcia.

Jednak z czasem zacząłem uważać ten współczynnik za irytujący. Opcje obiektywów ultraszerokokątnych są bardzo ograniczone, skończyło się na tym, że użyłem EF-S 10-22, który zmodyfikowałem, aby pasował do mocowania EF i był użyteczny bez winietowania od 13 do 22 mm. Jedynym problemem było to, że lustro uderzyło w tył obiektywu, gdybym przypadkowo od razu oddalił. Brakowało mi również pola widzenia 85 mm, moje 85 mm było trochę za długie, a moje 50 mm było trochę za szerokie.

Podsumowując, nie sądzę, żeby było coś magicznego w 1.3 × przycinaj, chyba że potrzebujesz zasięgu Myślę, że może to być dość denerwujące.

Kiedy 5DmkIII wyszło z topowym AF i 6,5 fps, decyzja stała się jasna i sprzedałem 1DmkIV. Na szczęście stały się one poszukiwane od czasu ich zaprzestania, więc sprzedałem je za ułamek mniej niż zapłaciłem!

Komentarze

• Zawsze można było uzyskaj taki sam zasięg jak czujnik przycinania podczas korzystania z pełnej klatki, korzystając z funkcji przycinania przetwarzania końcowego. Można to dodać do kamer FF w oprogramowaniu, aby przyspieszyć działanie, po prostu skanując piksele przycinania większego czujnika.
• @skaperen: Ale rezygnujesz z rozdzielczości, aby to zrobić. Liczba pikseli czujnika 18,1 MP 1D X ' s, który znajduje się w pudełku o rozmiarze APS-H, wynosi tylko około 11 MP, czyli o 30% mniejszą rozdzielczość niż w przypadku 16,1 MP 1D mkIV . Współczynnik przycięcia 1,3x jest liniowy. Rozdzielczość zależy od obszaru. Pełnoklatkowy czujnik ma 1,67 razy większy obszar niż czujnik APS-H.

Wszystko w projektowaniu produktu składa się z , a firma Canon chciała zapewnić rozwiązanie łączące wysoką jakość i szybkość dla fotografów sportowych. Tak było w przypadku serii 1D. Jego matryca APS-H i stosunkowo duże piksele sprawiają, że jest wrażliwy na światło i umożliwia fotografowanie z dużą prędkością, do 10 kl./s z 1D Mark IV. W tym samym czasie pełnoklatkowy 1D Mark III zatrzymał się przy 5 FPS.

Jak wiecie, nie ma już w produkcji aparatu APS-H. Linie 1D i 1D zostały połączone wraz z wprowadzeniem 1D X , który przeniósł wysoką prędkość do pełnej klatki. Rozdzielczość była tylko trochę niższa w porównaniu z 1Ds Mark III (18 na 21 MP), ale liczba klatek na sekundę przekroczyła 1Ds Mark IV (12 vs 10 FPS).

Powód, dla którego podejrzewam że linia APS-H została zakończona, ma na celu zmniejszenie złożoności. Jest to coś mniej do obsługiwania i nie będą mieli systemu, w którym brakuje ultraszerokokątnego pokrycia z obiektywów.

Jeśli umieścisz ten sam obiektyw przy tej samej przysłonie w aparacie pełnoklatkowym i aparacie APS-H, będziesz musiał zbliżyć się do obiektu z pełną klatką, aby obiekt był tej samej wielkości. W związku z tym głębia ostrości w powstałym obrazie będzie płytsza.

Jeśli wykonasz oba zdjęcia z tego miejsca, głębia ostrości będzie identyczna, ale obiekt będzie mniejszy na pełnej klatce.

Ten czujnik APS-H został tam umieszczony celowo, ponieważ został stworzony jako kamera sportowa i do szybko poruszających się obiektów, dlatego ma 40 punktów śledzenia. użycie czujnika przycinania pozwoliło użytkownikowi być bliżej do akcji z tym samym obiektywem mm bez zbliżania się do obiektu i bez konieczności używania większego obiektywu, który używał niższej wartości przysłony, np. 4,0 zamiast 2,8. Firma Canon chciała zachować jak najwięcej światła, ale jednocześnie iso down, aby wyciszyć hałas i nadal mieć dużą przysłonę i dłuższy czas otwarcia migawki, aby poruszające się obiekty były wyraźne dzięki naszemu rozmyciu i móc widzieć twarze graczy na boisku piłkarskim z linii bocznej bez utraty dużej ilości światła. Dzięki przycięciu czujnika aparatu do 1,3 zdjęcia były wyraźne i ostrzejsze niż wtedy, gdy robili to my ed program do kadrowania w pełnoklatkowych aparatach, aby uzyskać taką samą dokładność jak czujnik przycinania.

Komentarze

• ” bez konieczności używania większego obiektywu „. Cóż, właściwie tak, zrobili. Firma Canon nigdy nie produkowała żadnych obiektywów przeznaczonych do aparatów APS-H, więc wszyscy fotografujący 1D i tak używali obiektywu pełnoklatkowego.
• Ale przy tej samej odległości fotografowania nie ' t potrzebujesz tak długiej ogniskowej, aby uzyskać takie samo pole widzenia, więc możesz sobie poradzić z obiektywem 300 mm na korpusie APS-H zamiast znacznie większego obiektywu 400 mm w aparacie FF.

Twoje pytanie brzmi: „Dlaczego Canon wymyślił APS-H i dlaczego topowe 1D „s nadal używały go i 1,3-krotnego przycięcia, skoro FF istniało przez cztery lata (5D)?”

1) Firma Canon nie wymyśliła formatu rozmiaru APS-H.

2) Tylko połowa górnej linii serii 1D nadal korzystała z formatu przycinania 1,3X dla siódemki lata po wprowadzeniu 5D w 2005 r., druga połowa linii 1D korzystała z czujników pełnoklatkowych si nce 2002.

Linia 1D miała w rzeczywistości dwie serie: serię 1D, która wykorzystywała czujniki rozmiaru APS-H i serię pełnoklatkową 1Ds. Oba były dostępne w różnych kolejnych modelach między 2002 a 2012 rokiem, kiedy 1D X wyparł zarówno 1D mkIV, jak i 1Ds mkIII. Oryginalne 1D zostały wprowadzone w 2002 roku, trzy lata przed tym, jak 5D było pierwszą pełnoklatkową obudową klasy średniej oferowaną przez firmę Canon.Tak więc połowa „najlepszych aparatów 1D” korzystała już z pełnej klatki trzy lata przed wprowadzeniem 5D, a nie cztery lata później.

Jak wspominał Stan Rogers w komentarz do pytania, APS-H był jednym z kilku rozmiarów, w jakich można było formatować obrazy na kliszy Advanced Photography System, która miała ostatecznie zastąpić kliszę 35 mm. Powodem, dla którego APS-H był używany w najwcześniejszych korpusach cyfrowych na poziomie Pro przez Canona, były prawdopodobnie ograniczenia dostępnych wówczas procesorów oraz fakt, że Canon prawdopodobnie miał w przygotowaniu kilka projektów, które były zoptymalizowane pod kątem kliszy APS-H. . Używając czujnika o niższej rozdzielczości, mogliby zwiększyć szybkość klatek aparatu i zmieścić więcej zdjęć na znacznie mniejszych kartach pamięci niż obecnie. Dzięki temu, że czujnik jest mniejszy niż film 35 mm, fotograf ma większy zasięg dla dowolnego obiektywu w zamian za niższą rozdzielczość. Należy pamiętać, że kiedy wprowadzono oryginalny APS-H 1D, nadal był to ogromny czujnik w porównaniu do czujników w większości aparatów cyfrowych w tamtym czasie.

Większość fotoreporterów wybrała APS Modele H 1D. W dziennikarstwie fotograficznym rozdzielczość nie była głównym problemem, zwłaszcza gdy nadal była to głównie branża papieru gazetowego. Zdjęcia w gazetach mają bardzo niską rozdzielczość w porównaniu do zdjęć w formacie internetowym. Robienie zdjęć przy użyciu sprzętu, który może przetrwać nadużycia w Najbardziej wymagające warunki były najważniejszą cechą pożądaną przez fotoreporterów. Wielu fotoreporterów preferowało szybszą obsługę i większy zasięg serii 1,3x APS-H 1D niż obrazy wyższej jakości z wolniejszej serii 1Ds.

Wielu fotografów studyjnych korzystało z pełnoklatkowych 1D, ponieważ uważali, że jakość obrazu matrycy FF jest ważniejsza niż szybsza obsługa, na jaką pozwala czujnik APS-H.

Oprócz fotografów prasowych i innych fotoreporterów specjaliści ds. dzikiej przyrody cieszyli się także współczynnikiem ogniskowej 1,3x i większą liczbą klatek na sekundę w przypadku serii 1D w porównaniu z serią 1Ds. Byli prawdopodobnie największą grupą, która nie była zbyt szczęśliwa, gdy 18MP 1D X został zamiennikiem 16MP 1D mkIV. Do czasu przycięcia 18 MP z 1D X do rozmiaru APS-H, aby odzyskać utracony zasięg, pozostaje około 15-20% mniej pikseli niż miał 1D Mark IV. To, w połączeniu z decyzją firmy Canon o wyłączeniu całego AF w 1D X, gdy kombinacje obiektywu i przedłużacza z f / 8 jako najszerszą możliwą przysłoną zostały dołączone do aparatu, spotkało się z wrzaskami protestu społeczności dzikich zwierząt / ptaków. Canon ustąpił i wydał wersję oprogramowania sprzętowego, która pozwala AF działać w centralnym punkcie 1D X przy f / 8.

Historycznym powodem takiego stanu rzeczy jest charakter i koszt produkcji pełnoklatkowych matryc, biorąc pod uwagę technologię dostępną w momencie wprowadzenia aparatu EOS-1D. APS-H utrzymywał się nawet po tym, jak szybkie pełnoklatkowe aparaty stały się opłacalne, ponieważ znajomości przez użytkowników.

Strony 11–12 z starego dokumentu firmy Canon, w którym szczegółowo opisano technologię pełnoklatkowych czujników , opisują ekonomikę wytwarzania czujników obrazu o różnych rozmiarach. Czujniki obrazu to urządzenia półprzewodnikowe, takie jak procesor w komputerze lub SoC w smartfonie lub tablecie i są produkowane w partie według wafla . Koszt wytworzenia dowolnego urządzenia półprzewodnikowego wzrasta dramatycznie wraz ze wzrostem rozmiaru matrycy (chipa). Pełnoklatkowe czujniki obrazu są niezwykle duże w porównaniu z typowym chipem, co ma kilka istotnych implikacji, które sprawiają, że są one znacznie droższe w produkcji niż mniejsze czujniki:

• Mniej matryc może zmieścić się na płytce krzemowej. Oczywiście oznacza to, że w każdej partii można wyprodukować mniej pełnoklatkowych czujników niż matryce APS-C lub APS-H, co znacznie podnosi koszty. (200 czujników APS-C zmieści się na 8-calowej płytce, ale tylko 20 pełnoklatkowych czujników zmieści się w tej samej przestrzeni).
• Większa część płytki jest marnowana. Więcej miejsca w pobliżu krawędzie płytki nie mogą być używane ze względu na większy rozmiar matrycy; każda matryca na waflu musi być całkowicie nienaruszona, pozostawiając obszary na krawędzi wafla bezużyteczne.
• Proces produkcyjny jest bardziej wrażliwy do defektów, co wymaga większej precyzji. Gęstość defektów, która sprawiłaby, że tylko niewielka część płytki z mniejszymi chipami byłaby bezużyteczna, może potencjalnie zrujnować całą płytkę czujników pełnoklatkowych:
  

  Weź również pod uwagę, że 8-calowa płytka krzemowa zwykle dostarcza obwodów od 1000 do 2000 LSI (Large-Scale Integrated). Jeśli, powiedzmy, 20 obszarów ma wady, takie jak kurz lub zadrapania, pozostaje do 1980 użytecznych wiórów. Z 20 dużymi czujnikami na płytce, każdy czujnik jest łatwym „celem”. Uszkodzenie w dowolnym miejscu psuje cały czujnik. 20 losowo rozmieszczonych śladów kurzu i zadrapań może zrujnować całą partię.Oznacza to, że obsługa pełnoklatkowych czujników podczas produkcji musi być obsesyjnie precyzyjna, dlatego są one droższe.

• Trzy fotolitografia były wymagane do wyprodukowania pełnoklatkowego czujnika, co dodatkowo zwiększa koszty produkcji. Tak się złożyło, że APS-H był największym rozmiarem matrycy, jaki Canon mógł wykonać przy pojedynczej ekspozycji fotolitograficznej, co samo w sobie sprawiło, że był znacznie tańszy w produkcji niż matryce pełnoklatkowe.

Dlatego Koszt wyprodukowania pełnoklatkowego czujnika (i związanych z nim części mechanicznych, takich jak lustro i migawka), zdolnego do pracy z szybkościami potrzebnymi do fotografii sportowej, prawdopodobnie byłby wygórowany w momencie wypuszczenia oryginalnego EOS-1D. Nikon nie miał pełnoklatkowego aparatu sportowego do 2007 roku, kiedy to ogłoszono D3. Canon nie wypuścił szybkiego, sportowego pełnoklatkowego aparatu EOS-1D do 2012 roku, prawdopodobnie ze względu na znajomość rozmiaru matrycy APS-H, zamiast tego czekał, aż jego baza użytkowników będzie gotowa na poważną, przełomową zmianę.

• Należy pamiętać, że aparaty EOS-1 to profesjonalne narzędzia, a nie tylko urządzenia do robienia zdjęć. Fotografowie prasowi i sportowi, którzy codziennie używają tych aparatów, muszą być w stanie szybko i konsekwentnie obsługiwać elementy sterujące przy minimalnym zamieszaniu, więc nawet niewielkie zmiany w interfejsie / UX aparatu mogą być problematyczne. Świadczy o tym prawie niezmieniony układ elementów sterujących przez wszystkie cztery generacje EOS-1D poprzedzające EOS-1D X.

• Pełnoklatkowe modele EOS-1D były przeznaczone do fotografii studyjnej i plenerowej (np. Od tego czasu aparat EOS 5D Mark III odziedziczył wiele funkcji serii EOS-1Ds, w tym czujnik o wysokiej rozdzielczości, mocniejszą konstrukcję i uszczelnienie pogodowe oraz system AF o dużej gęstości, dzięki czemu seria EOS-1Ds jest w większości zbędna. Prawdopodobnie nie jest przypadkiem, że aparat EOS-1D X został zapowiedziany prawie w tym samym czasie co EOS 5D Mark III.

Należy pamiętać, że postęp w technologii procesów półprzewodnikowych wyeliminował potrzeba trzech ekspozycji, dzięki czemu tańsze aparaty pełnoklatkowe są opłacalne, ale inne czynniki pozostają prawdziwe Jest i będzie zawsze wytwarzanie pełnoklatkowego czujnika niż czujnika APS-C lub APS-H.

Komentarze

• Większość z tego, co mówisz, jest poprawna, ale wydaje się, że robisz to samo fałszywe założenie, co OP: że nie było FF Aparaty z serii EOS 1 aż do 1D X w 2012 roku. To po prostu nieprawda. Historycznie Canon oferował zarówno modele FF, jak i APS-H w serii 1 od 2002 do 2012 roku, kiedy to seria 1D i seria 1Ds zostały ujednolicone w 1D X. Oryginalne FF 1D zostały wprowadzone w 2002 roku, zaledwie rok po oryginalnym APS- H 1D był oferowany w 2001 roku.
• W ' jestem świadomy serii EOS-1Ds. Istnieją jednak przyczyny techniczne stojące za rozmiarem APS-H, dlatego ' zdecydowałem się cofnąć usunięcie odpowiedzi (nawet jeśli nie odpowiada ona na pytanie tak, jak zostało napisane). Stworzenie pełnoklatkowego czujnika zdolnego do działania z szybkościami potrzebnymi do fotografii sportowej prawdopodobnie byłoby wówczas zbyt drogie.
• Twoja odpowiedź byłaby znacznie lepsza, gdybyś usunął lub poprawił zdanie pogrubione obok koniec. W przeszłości firma Canon stosowała czujniki APS-H i FF w serii EOS-1 przed wprowadzeniem 1D X w 2012 r.
• @MichaelClark: zaktualizowano.
• ” Canon nie poszedł tym przykładem aż do 2012 roku, prawdopodobnie ze względu na znajomość rozmiaru czujnika APS-H, zamiast tego czekał, aż jego baza użytkowników będzie gotowa na poważną, przełomową zmianę. ” To sugeruje, że nadal nie ' nie wiesz, że 1D oferowane w 2002 roku miały czujnik FF. Gdy tylko technologia czujników FF stała się realna dla Canona (2002), zawsze oferowali korpus z serii FF 1. Jedyną rzeczą, która wydarzyła się w 2012 roku, było to, że zaprzestali oferowania korpusu APS-H, ponieważ moc obliczeniowa procesorów zastosowanych w FF 1D X była wystarczająco szybka, aby wyeliminować potrzebę stosowania mniejszego 1- aparat seryjny.

Canon i Eastman Kodak pracowali razem nad zbudowaniem słynnego 1D, którego nikt się nie wydaje Czytając odpowiedzi, rozumiem, że czujnik 1D jest czujnikiem (CCD) unikalnym dla tej ostatniej współpracy z Kodakiem. CCD jest wyższej jakości i kosztownym przetwornikiem i ma w przybliżeniu 10 MP przy 4,5 MP, jeśli chodzi o zdolność rozdzielczą. CCD jest używany przez NASA i do zastosowań komercyjnych z najwyższej półki. Dlatego 1D, a nie 1D2, to ceniony aparat w dobrym stanie. Późniejsza linia 1D – 1D-2- 1D MKIII, 1D MIV – 1DX wykorzystują czujniki CMOS.

Komentarze

• Czy możesz podać źródła tych twierdzeń?Szczególnie te dotyczące ” zdolności rozdzielczej „.
• Negocjowane – dziękujemy za wkład w Photography StackExchange, ale to jest dyskusja, a nie odpowiedź. Jest to również niepoprawne, ponieważ CMOS jest lepszy w praktyce niż CCD w fotografii z wielu powodów związanych z produkcją i użytkowaniem w świecie rzeczywistym. Rzeczywistym powodem formatu uprawy jest wydajność na etapie produkcji wafli.