Nie ma jasnej zasady, jak nazwać związek, który faktycznie istnieje jako dimer, trimer … lub oktamer, , o ile nie robi różnicy w równaniu reakcji, co zwykle ma miejsce.
W równaniu nie ma znaczenia, czy liczysz siarkę jako jednostkę z jednym atomem (S), czy jako jego prawdziwa forma (S8). W obu przypadkach znajdziesz tę samą ilość.
To samo oznacza P2O5 / P4O10: prawdziwą formą jest zwykle P4O10 (w zależności od rozpuszczalnika), ale dwie formy dają ten sam wynik na końcu.
Krótka odpowiedź jest prawdopodobnie taka, że w każdym przypadku stechiometrii nie ma to znaczenia. Tak jak wyjaśnił to SteffX powyżej . Ale chociaż już to mamy. Są przypadki, w których myślę, że przyniesie to przynajmniej pewne korzyści, jeśli użyjemy nieskróconej formuły. Prawdopodobnie byłby to jeden z tych przypadków. Jak być może wiesz, $ \ ce {P4O10} $ powstaje, gdy biały fosfor $ \ ce {P4} $ reaguje z powietrzem. Powodem jest to, że w $ \ ce {P4} $ -tetraedrze mamy mniejsze kąty wiązania (60 °) niż oczekiwalibyśmy po utworzeniu wiązań czołowych trzech typu p orbitale (90 °). Dlatego orbitale nie mogą zachodzić na siebie idealnie i występuje znaczne naprężenie wiązania.
Mój były profesor chemii nieorganicznej jest znanym chemikiem zajmującym się fosforem i wyjaśnił to wtedy bardziej szczegółowo. Ale jeśli chodzi o kąty w $ \ ce {PP} $ -bondach, trójkątne kształty to jedne z najgorszych rzeczy, jakie mogą się zdarzyć. A dla klasy $ \ ce {P4} $ -tetrahedron (biały fosfor) mamy wielościan, który składa się tylko z trójkątnych ścian.
Więc jeśli wprowadzimy tlen do systemu może wejść między każde $ \ ce {PP} $ -bond, aby zwiększyć kąt, a tym samym zmniejszyć obciążenie. Jeśli narysujesz to na jakimś papierze, zobaczysz, że $ \ ce {P4O6} $ wyniki (czasami nazywane $ \ ce {P2O3} $ ). I co powinieneś zobaczyć, że nadal możesz połączyć wszystkie $ \ ce {P} $ -atomy, aby odzyskać oryginalny czworościan. Więc ogólny kształt nie zmienił się . Nazywamy to „utlenianiem topotaktycznym”, utlenianiem, w którym zachowany jest pierwotny kształt, po prostu dodajemy coś pomiędzy. Na ostatnim etapie ph osphorus jest teraz na $ \ ce {P ^ 3 +} $ , możemy go nawet utleniać do najwyższego możliwego stopnia utlenienia $ \ ce {P ^ 5 +} $ , dodając więcej tlenu. Zaatakuje pozycje terminala, więc otrzymamy cztery dodatkowe oxygeny i końcowy $ \ ce {P4O10} $ . To związek, o którym wiele osób często zapomina. Więc miło jest przypomnieć im o oryginalnym $ \ ce {P4} $ -tetrahedron, nie skracając wzoru do $ \ ce {P2O5} $ . A tyle, ile sugerowano powyżej, to tylko jednostka, którą zobaczysz.