Gdzie jest łuk, dzwonek i obręcz na talerzu ride?

Zrobiłem dla Ciebie diagram przedstawiający dzwonek, łuk i obręcz.

Wheat Williams ma doskonały diagram pokazujący, gdzie znajdują się dzwonek, łuk i krawędź.

Jak / kiedy są zazwyczaj grane, spróbuję dać trochę wglądu.

Zacznijmy od dzwonka: dzwonek jest jakby odizolowany od łuku talerza, w rzeczywistości jego celem jest odizolowanie wibracje na dziobie talerza ze stacjonarnego punktu mocowania, zapewniające lepsze podtrzymanie. Jako taki dzwonek jest jak mały… cóż… dzwonek w środku talerza. Uderzenie w niego zwykle powoduje uzyskanie wysokich, krótszych dźwięków podtrzymujących niż reszta talerza. Dźwięki są również bardzo czyste, z wąskim pasmem częstotliwości i mniejszą ilością alikwotów. Znajdziesz perkusistów, którzy robią to, na ogół z ramieniem drążka (ale czasami także z koralikiem), aby wydać akcentujące nuty w muzyce rockowej lub latynoskiej. W rocku znajdziesz to, gdy perkusiści potrzebują przeszywającego Tingu! Ting! Ting! Ting! pulsujący rytm, może w refrenie czy coś. W muzyce latynoskiej lub jazzowej zazwyczaj znajdziesz te uderzenia dzwonka przeplatane uderzeniami w smyczek od kulki drążka, aby być może wytworzyć rytmy oscylacyjne typu tah-tah-Ting tah-tah-Ting.

smyczek: Łuk talerza jest chlebem i masłem twojego talerza. Możesz na nim jeździć koralikiem pałki, aby uzyskać ten klasyczny dźwięk jazzowy, możesz uderzać go ramieniem patyka, aby go otworzyć i duże, łomoczące, gong jak nuty. Tutaj też zagrasz, wykonując rolkę talerza. Dzięki koralikowi kija łuk będzie bardziej wilgotny, niższy, cichszy niż uderzanie ramieniem w dzwonek. Drgania na dziobie talerza są bardziej złożone i mniej tłumione niż wibracje w dzwonie, powodując szerokie, ciemne pasmo częstotliwości i długotrwałe mycie po uderzeniu. Ale grubszy talerz zwykle nie otwiera się po prostu z paciorków na dziobie, więc dźwięki są nadal rozróżnialne. Czasami ramię na dziobie też nie wystarcza, aby otworzyć gruby talerz, ale cieńsze przejażdżki preferowane przez jazz perkusiści zazwyczaj otwierają się bardzo ładnie, dobrze uderzając. Zapewnia to łatwe przejście od szybkiego rytmu jazdy do akcentującego zderzenia bez naprawdę poruszania drążkiem, po prostu przesuwając nadgarstek nieco niżej. Nie jest to wcale rzadkie w be-bob lub modern jazz perkusja.

Obręcz: Generalnie myślę o obręczy jako przycisku „otwórz teraz, proszę”. Jest najbardziej oddalony od środka, ma najbardziej ekstremalne wibracje i przemieszczenie, więc to właśnie tam zwykle uzyskuje się największe pobudzenie harmonicznych o niskiej częstotliwości przy minimalnym wejściu. Możesz uderzyć w obręcz talerza ride, ale jest to dość rzadkie, ponieważ łuk jest zwykle całkiem nieźle … wygięty lub zakrzywiony w dół. Talerze Ride również są zwykle montowane niżej, aby ułatwić grę na łuku. To tylko sprawia, że uderzenie w felgę jest mniej dostępne, ale niekoniecznie niemożliwe. Więc granie ramię na obręczy jest bardziej typowe na talerzach crash lub hi-hat i niekoniecznie jest powszechne na talerzach ride. Jeśli jednak to zrobisz, otrzymasz nutę podobną do uderzania ramię w łuk z wystarczającą energią aby go otworzyć, ale z bardziej okrągłym, mniej uderzającym atakiem. Czasami jest to pożądane, na przykład jeśli próbujesz zagrać rolkę na talerzu ride, granie jak najbliżej obręczy zapewni najbardziej płynne, najbardziej jednolite brzmienie, ponieważ minimalizuje uderzenia poszczególnych młotków. Ale innym razem, jak wtedy, gdy idę uderzyć w dziób i przypadkowo uderzam w obręcz, wydaje się nudna i pozbawiona uderzenia, więc generalnie staram się tego unikać.