Twój podręcznik prawdopodobnie zawiera dane w tabeli, takiej jak to :
$$ \ begin {array} {| c | c | c |} \ hline \ mathrm {bond} & \ mathrm {length (pm)} & \ mathrm {energia (kJ / mol)} \\ \ hline \ ce {NN} & 145 & 170 \\ \ hline \ ce {OO} & 148 & 145 \\ \ hline \ ce {FF} & 142 & 158 \\ \ hline \ hline \ ce {N # N} & 110 & 945 \\ \ hline \ ce {O = O} & 121 & 498 \\ \ hline \ end {array} $$
Więc jeśli weźmiesz pod uwagę, że azot ma potrójne wiązanie, a tlen dwutlenku węgla podwójne wiązanie, widzisz, że rozbicie diazotu na atomy wymaga znacznie wyższej energii dysocjacji wiązania. Widzisz również, że długość wiązania w azocie jest najkrótsza, więc tutaj sprawdza się praktyczna zasada nauczyciela (krótsze wiązanie, mocniejsze wiązanie).
F jest mniejsze niż N i O, więc ma małą długość wiązania
Ta reguła nie działa, nawet jeśli porównujesz tylko pojedyncze wiązania. prawdopodobnie działa, jeśli pozostajesz w tej samej grupie (porównując F, Cl, Br, I), ale na końcu musisz spojrzeć na dane eksperymentalne lub, jeśli nie ma dostępnych danych, zmierzyć je sam.
A mała długość wiązania oznacza większą energię (powiedział mi mój nauczyciel)
Ta zasada często działa, ale znowu nie dla pojedynczych wiązań NN, OO i FF. Różnice w długości i energii wiązań są subtelne i właśnie wtedy te reguły często się załamują.