Mój nauczyciel w collegeu mówi, że wiązania między metalami i niemetalami są jonowe.
$ \ ce { Metal – Metal} $ $ \ Rightarrow $ Wiązanie metaliczne
$ \ ce {Niemetal – niemetal} $ $ \ Rightarrow $ Wiązanie kowalencyjne
Muszę napisać o $ \ ce {CuCl2} $, i dowiedziałem się w Wikipedii, że jeśli odejmiemy elektroujemność, otrzymamy wiązanie:
$$ \ chi (\ ce {Cl}) = 3,16, \ quad \ chi (\ ce { Cu}) = 1,90 $$
$$ \ chi = 3,16 – 1,90 = 1,26 $$
$ \ chi < 0,4 \ Rightarrow $ kowalencyjne niepolarne
$ 0,4 < \ chi < 1.7 \ Rightarrow $ kowalencyjne polarne
$ \ chi > 1.7 \ Rightarrow $ ionic
Więc to naprawdę powinno być wiązanie kowalencyjne. Który z nich jest poprawny?
Komentarze
- Cl i Cu znajdują się prawie po tej samej stronie układu okresowego, więc są niemetalami. Stąd, zgodnie z oczekiwaniami twojego nauczyciela i wikipedii, utworzą wiązanie kowalencyjne. Tak, zgadzam się, że Cu działa również jak metal, ponieważ może być elementem przejściowym. W każdym razie, wiązania to tylko nazwy, które podajemy, jeśli jest pełny transfer elektronów, mówimy, że jest to jonowe, jeśli jest mniejszy transfer elektronów, mówimy, że jest to polarny kowalencyjny, jeśli transfer elektronów jest znikomy lub wspólny, mówimy to jako niepolarne kowalencyjne. W rzeczywistości żadna więź nie jest idealna, więc konwencją staje się akceptacja któregokolwiek z nich, który dominuje.
- @CURIE Miedź jest zdecydowanie metalem, według wszelkich standardów. Nie powinieneś w to wątpić, aby dopasować obserwację do zwykłej praktycznej reguły.
- Przepraszam, jeśli mój komentarz wprowadza w błąd lub jest źle przewidziany.
- Powinieneś być bardzo uważaj na ekstrapolację znaczenia fizycznego z porównania elektroujemności, ponieważ EN jest zasadniczo wartością arbitralną, w której wszystko jest zdefiniowane względem siebie. EN jest przydatna jedynie do podania odniesienia do tego, jak ten pierwiastek prawdopodobnie oddziałuje z elektronami.
- Powiązane, z doskonałymi odpowiedziami: Związki metali, które wiążą kowalencyjnie
Odpowiedź
Należy uważać na proste skojarzenia, takie jak „metal + nie- metal = wiązanie jonowe ”. Zwykle odrzucają one ideę zrozumienia chemii związanej z zapamiętywaniem na pamięć. Zauważ na przykład, że zmieszanie metalicznego cezu ze złotem spowoduje powstanie soli zamiast stopu, auryku cezu ($ \ ce {Cs ^ + Au ^ {-}} $). Mieszanie metalicznego baru i platyny może również powodować powstawanie soli, chociaż ich struktury są nieco bardziej złożone. Można również argumentować, że stały difluorek ksenonu ma znaczący charakter jonowy, mimo że oba atomy są niemetalami.
Pomysł wykorzystania elektroujemności do określenia charakteru kowalencyjnego / jonowego ma również służyć jako pomocny przewodnik, nie jako surowa zasada z ograniczeniami czerni i bieli. Po pierwsze, wszystkie wiązania mają charakter zarówno jonowy, jak i kowalencyjny; obie koncepcje są nadmiernym uproszczeniem iw rzeczywistości bardziej słuszne jest stwierdzenie, że wiązanie ma określony wkład z każdego rodzaju wiązania. Oznacza to, że następuje płynne przejście od związków o charakterze głównie jonowym do związków o charakterze głównie kowalencyjnym. Ponadto nierówności, o których wspomniałeś, opierają się na elektroujemnościach Paulinga. Zaskakująco, elektroujemność jest wciąż gorącym tematem, ponieważ nadal poszukujemy bardziej ogólnych, bardziej podstawowych i precyzyjnych sposobów jej definiowania. Elektroujemności Paulinga opierają się na empirycznych danych termodynamicznych dotyczących energii wiązań po zastosowaniu pewnego równania, które zostało „wybrane”, a nie wyprowadzone od zera. Wartości są szczególnie słabo zdefiniowane dla elementów przejściowych, takich jak $ \ ce {Cu} $ w twoim problemie. Otrzymujesz kilka trudnych do wyjaśnienia sytuacji, takich jak $ \ ce {HF} $ jako gaz będący granicznym związkiem jonowym.
Wreszcie, w świetle tych komentarzy, odpowiedź na twoje pytanie jest to, że wiązanie w $ \ ce {CuCl_2} $ (jestem całkiem pewien, że to właśnie chciałeś napisać) ma charakterystykę pośrednią pomiędzy czysto jonowym a polarnym wiązaniem kowalencyjnym, z podobnym wkładem (chociaż wskazanie, który z dźwięków jest najwyższy jak ćwiczenie w daremności). Dobrym sposobem na bardziej dogłębne zbadanie jest przeanalizowanie reguł Fajansa . Po krótkiej autokalibracji możesz dobrze wyczuć stopień jonowości i kowalencyjności związku. Pewne dalsze, ale mniej pewne dowody (wiele zastrzeżeń!) na pośredni charakter $ \ ce {CuCl_2} $ można znaleźć, patrząc na temperatury topnienia i wrzenia substancji ($ \ pu {498 ° C} $ i $ \ pu {993 ° C} $ [dekompozycja], odpowiednio, według Wikipedii). Oba są dość wysokie w porównaniu z substancjami z polarnymi wiązaniami kowalencyjnymi (dimetyloformamid wrzący w temperaturze około $ \ pu {150 ° C} $), ale raczej niskie w porównaniu z substancjami z bardzo jonowymi wiązaniami ($ \ ce {NaCl} $ wrze powyżej $ \ pu {1400 ° C} $).
Odpowiedź
Uważamy, że wiązanie utworzone między Fe i Cl jest jonowe, ponieważ Fe jest metalem, a Cl nie jest metalem, ale jest naładowany na Fe jest +3, a Cl is-1, więc zachodzi polaryzacja jonu chloru przez jon Fe + 3, ale także przy obecności orbity d w powłoce walencyjnej jonu Fe + 3 polaryzacja również zachodzi w maksymalnym stopniu i pojawia się charakter związek jonowy FeCl3.
Komentarze
- To nie odpowiada na pytanie, jaki rodzaj wiązania należy uwzględnić w chlorku miedzi (II).