Zapobiegawczo a zapobiegawczo

Te dwa słowa powstały, ponieważ oprócz -ative sufiks jest prawdopodobnie -ative sufiks em> -ive . Powodem, dla którego -ative pojawia się jako sufiks sam w sobie, jest wysokie występowanie czasowników -ate ( różnicować , łagodzić , demonstrować ), co prowadzi do wysokiego współwystępowania słów -at-ive . (Jest to podobne do tego, jak przyrostek -ical pojawił się w wyniku łączenia razem znaków -ic i -al oraz jak -ation wyłonił się z -ate i -ion .)

Mamy zatem dwa dość podobne sposoby konstruowania tego typu przymiotników z czasowniki. W przypadku wielu słów używamy po prostu -ive , a dla wielu słów -ative istnieje również odpowiedni czasownik -ate . Ale są pewne powszechne przymiotniki -ativ , dla których nie ma czasownika interweniującego -ate . OED jako przykłady podaje autorytatywne i jakościowe . Jest też argumentujący , wzmacniający i tak dalej.

OED mówi, że zapobiegawczy jest wcześniejszą formą i zapobiegawczy jest później, ale cytaty pokazują, że oba z nich pojawiły się w XVII wieku, a pierwsze wzmianki o zapobiegawczym były zaledwie 30 lat później niż zapobiegawcze . Tak więc, zgadzając się z twoimi źródłami etymologicznymi, oba istnieją mniej więcej tak samo długo.

Mając te informacje, trudno jest uzasadnić jakąkolwiek zalecaną poradę, która mówi, że tylko zapobiegawcze jest poprawna. Nie jest to poparte obecnym użyciem, historią ani nawet gramatyką (chyba że np. autorytatywny jest zły).

Twoje łącze World Wide Words tworzy interesująca obserwacja; być może istnieje wpływ prozodyczny, gdzie wzorzec sylaby-akcent może zachęcać do -atywnego , nawet w niektórych przypadkach, gdy nie ma formy -atowej . Bez zrobienia dogłębna analiza słów -atywnych , trudno jest je poznać e.

Mogą istnieć różnice regionalne w tym, co jest preferowane, ale nie mogłem znaleźć żadnych twardych dowodów w ten czy inny sposób. (Wiem, że mówię zapobiegawczo .)

Komentarze

• +1 Myślę, że autorytatywne a jakościowy można wytłumaczyć jako pochodzący (pośrednio, poprzez francuski) od łacińskich rzeczowników auctoritas , gen. auctoritat-is i qualitas , gen. qualitat-is . (Pozostałe są prawdopodobnie spowodowane tworzeniem wstecznym przyrostka -ative z czasowników na -ate , jak mówisz.) // Generalnie jestem za krótsze słowa, ceteris paribus , i dlatego wolałbym zapobiegawczo siebie.
• Interesująca uwaga na temat formalnego użycia: Medycyna prewencyjna jest specjalizacją medyczną. theabpm.org/aboutus.cfm To jest moja dziedzina.Uważam za intrygujące, że nasza formalna nazwa akademii i rady specjalności wybrały wariant ” zapobiegawczy ” zamiast ” prewencyjne, ” i odpowiednio większość ludzi w tej specjalności mówi, że zapobieganie w codziennym użyciu. Ale nadal słyszę określenie „zapobiegawczy” używanego czasami jako przymiotnik i nigdy nie słyszałem, aby którykolwiek z moich kolegów powiedział, że jest zły. Jednak w tytule specjalności nie można tego stosować zamiennie.

Słownik języka angielskiego Webstera Użycie (1989) obejmuje tę dyskusję (część dłuższego komentarza) na temat zapobiegawczego kontra zapobiegawczego :

Możesz się zastanawiać, w jaki sposób sprzeciwiono się zapobieganiu . Najwcześniejszy atak miał miejsce w [Richard Meade] Bache 1869 [ Wulgaryzmy i inne błędy mowy ] Powiedział, że nie ma takiego słowa. Książka Bachea była jedną z tych, których używał [Alfred] Ayres 1881 [ The Verbalist ], który również krytykował prewencję . Z Ayres trafił do [Frank] Vizetelly 1906 [ A Desk-Book of Errors in English ], [Ambrose] Bierce 1909 [ Write It Right ], [H. N.] MacCracken & [Helen] Sandison 1917 [ Podręcznik dobrego angielskiego ] i [Charles] Lurie 1927 [ How to Say It ]. [Henry] Fowler 1926 [ A Dictionary of Modern English Usage ] również go podjął, więc przeszedł aż do lat 80. Kilku komentatorów – [Bergen] Evans 1962 [ Wygodne słowa ] i [William] Watt 1967 [ Krótki przewodnik po języku angielskim ] – zdaje sobie sprawę, że zapobiegawcze jest akceptowalne. Prawdopodobnie żaden z ostatnich przeciwników nie zdaje sobie sprawy, że jego opinia sięga Bache 1869. Ale współcześni nie twierdzą, że zapobieganie już nie istnieje; obecnie mówią, że jest zły, ponieważ ma „nieregularny kształt”. Tak nie jest, oczywiście. Jest formowany w taki sam sposób, jak autorytatywny , ilościowy , normatywny , rozmowny i innymi słowy, do których nie jeden obiekt.

Ten sam komentarz pojawia się w (bardzo nieznacznie) zaktualizowanym Słowniku użycia języka angielskiego firmy Merriam-Webster ( 1994).

Jednak niezależnie od aktualności słowa zapobiegawczego jako dzisiejszego, pogląd, że jego dezaprobata wywodzi się z książki Bachea z 1869 roku, jest ewidentnie błędny. W rzeczywistości najwcześniejszy taki przypadek, o którym wiem, pojawia się w pierwszym wydaniu Merriam-Webster Amerykański słownik języka angielskiego (1847). Tam „znajdziesz wpisy o normalnym rozmiarze dla możliwych do uniknięcia i zapobiegania :

ZAPOBIEGALNE, a. Można temu zapobiec lub przeszkodzić. Reynolds.

ZAPOBIEGANY, pp. Utrwalony przed wystąpieniem lub wejściem w życie.

A pomiędzy tymi dwoma wpisami, mniejszą czcionką, pojawia się ta uwaga w nawiasach:

_{[ZAPOBIEGANIE to poważny błąd.]}

Chociaż wersja odpowiedniego słownika w Książkach Google pochodzi z 1850 r., to wydanie to zostało po raz pierwszy opublikowane w 1847 r. (mam wersję z 1852 r.), co czyni jego potępienie zapobiegawczym 22 lata starszym od Bachea.

Również w 1847 roku podobna krytyka zapobiegawczego pojawia się u Seta Hurd, A Grammatical Corrector , cytując jako autorytet niedatowane wydanie Worcester „s Dictionary :

PREVENTATIVE, dla prewencyjnego ; jak: „Przemysł i oszczędność to najpewniejsze środki zapobiegające ubóstwu”.

Pisownia tego słowa z a stała się częstym błędem.

„ZAPOBIEGAWCZE, n. To, które zapobiega: niewłaściwie używane jako zapobiegawcze .” WOR [CESTER „S] DIC [TIONARY]

[[UPDATE (23.08.2017) ): Słownik, który Hurd ma na myśli, to Joseph Worcester, Uniwersalny i krytyczny słownik języka angielskiego (1846). ]]

W odniesieniu do historycznego zasadność działania zapobiegawczego , myślę, że nieco mylące jest skupianie się na fakcie, że jego pierwsze znane wystąpienie jest zaledwie 30 lat młodsze niż pierwsze znane wystąpienie zapobiegawczego . Ten ostatni termin pojawia się (zarówno jako rzeczownik, jak i jako przymiotnik) w każdym słowniku, z jakim się zapoznałem, poczynając od Słownik języka angielskiego Samuela Johnsona (1756) i sięgając po różne dziewiętnastki -wiekowe wydania Webstera (1806, 1828, 1840, 1847, 1867 i 1890) oraz Websters Collegiate (1898, 1910, 1916, 1931, 1936, 1949, 1963, 1973, 1983, 1993, oraz 2003).W przeciwieństwie do tego, zapobiegawczy debiutuje w nawiasach w 1847 Webster, a następnie pojawia się ponownie w 1864 Webster z tym wpisem w pełnej skali:

Zapobiegawczy, n. To zapobiega; —poprawnie używane zamiast prewencyjne, q. v.

Ten słownik pojawił się pięć lat przed książką Bachea. Wpis dotyczący prewencji w Międzynarodowy słownik Webstera (1890) jest identyczny z tym, który pojawia się w słowniku 1864. Nowy słownik międzynarodowy Webstera (1910) aktualizuje wpis tak, aby brzmiał następująco:

zapobiegawczy, n. To, które zapobiega; – niepotrzebny i nieregularnie uformowany dublet prewencyjny .

Pierwsze i drugie wydanie Collegiate Dictionary Webstera (1898 i 1910) nie zawiera takiej dezaprobaty, mimo że opiera się na 1890 International Webster „s International :

prewencyjny, n. Zapobiegawcza.

Ale trzeci (1916), czwarty (1931 ), a piąte (1936) kolegiaty całkowicie pomijają prewencyjne . Określenie to pojawia się ponownie w VI kolegiacie (1949), przywracając stare ostrzeżenie (i po raz pierwszy z uwzględnieniem przymiotnika słowa „ form):

prewencyjne, n. prewencyjne; – formacja nieregularna. – prewencyjne, adj.

Wreszcie Siódma Kolegiata (1963) usuwa z definicji stygmatyzującą „formację nieregularną”; a przez ostatnie 50 lat zapobiegawcze cieszyło się równym statusem z zapobiegawczym według szacunków Merriam-Webster.

Wracając do relacji zapobiegawczo w Słowniku użycia języka angielskiego Webstera , nie wydaje się wcale nieprawdopodobne, że pierwsi komentatorzy gramatyczni polegali tak bardzo na wrogim spojrzeniu Merriama-Webstera na ten termin w latach 1847-1910 podobnie jak wrogi pogląd Richarda Bachea w 1869 roku. Podobnie „nowocześni”, którzy krytykowali ten termin w późniejszych czasach jako „nieregularnie ukształtowany”, mogliby znaleźć pocieszające potwierdzenie swojej opinii w Szóstej Kolegiacie Merriam-Webster, która była kolegiatą Słownik rekordów z lat 1949-1962.

Jeśli chodzi o twierdzenie WDEU, że zapobieganie jest równie regularnie formowane, jak autorytatywne , ilościowy , normatywny i rozmowny , autor tego stwierdzenia nie zauważa, że te cztery terminy są przymiotnikami, którym brakuje wcześniejszego, identycznego owo pisane w formie rzeczownika iw konsekwencji nie zawdzięczają jej istnienia; historycznie krytyka prewencyjnego jako „nieregularnie utworzonego” odnosiła się do prewencyjnego jako rzeczownika (co było jedyną formą słowa, które w serii Collegiate Dictionary Merriam-Webster uznał do 1949 r.). Lepszym przykładem dla celów WDEU byłby recytatyw (z włoskiego recitativo ), który pojawia się jako rzeczownik w słowniku Johnsona z 1756 roku i we wszystkich słownikach Webstera oraz jako przymiotnik w słowniku Webstera z 1828 r. i we wszystkich następnych. Ale czy rzeczownik recytatyw ustanawia regularny wzór formowania rzeczownika zapobiegawczy – słowo niepochodzące z włoskiego (odpowiadający mu włoski rzeczownik, według Tłumacza Google, to Preventiva ) – wydaje się co najmniej dyskusyjne.

Kontynuacja: co krytycy rozumieli przez„ nieregularny kształt ”?

Siedem miesięcy później wydaje mi się, że WDEU mogło po prostu źle zrozumieć, co hrabia ier Merriam-Webster leksykografowie rozumieją jako „nieregularny kształt” i „nieregularny kształt” Autor artykułu WDEU wydaje się sądzić, że krytyka dotyczy w szczególności dołączania końcówki -ative zamiast zakończenia -ive do zachowanych korzeni, które kończą się na literę t .

Ale gdyby tak było, dlaczego ci leksykografowie nie zaatakowali również słowa reprezentatywny ? Z pewnością było dostępne do krytyki: The Eleventh Collegiate donosi, że słowo to istnieje jako przymiotnik od XIV wieku, a jako rzeczownik od 1635 roku.

Każdy przedstawiciel zawdzięcza swoją odporność na krytykę śmiesznej niekonsekwencji XIX i (przed 1963 rokiem) dwudziestowieczni eksperci językowi lub ci eksperci stosowali inne pojęcie „formacji regularnej” niż to, które przypisuje im WDEU. Ta druga możliwość wydaje mi się bardziej prawdopodobna.

Jaki byłby ich pomysł?Domyślam się, że uważali, że grupa słów jest tworzona regularnie, jeśli niektórzy członkowie grupy zachowują spójne zakończenia. Na przykład każda z tych sześciu grup słów kwalifikowałaby się jako utworzona regularnie:

zbierać ( v. ), kolekcja ( n. ), zbiorowe ( przym. ) zbiorowe ( n. )

konkurować ( w. ), konkurencja ( n. ), konkurencja ( przym. )

zapobiegać ( v. ) , zapobiegawczy ( n. ), zapobiegawczy ( przym. ), zapobiegawczy ( n. )

relate ( w. ), relacja ( n. ), względna ( przym. ), względna ( n. )

reprezentować ( v. ), reprezentować ( n. ), reprezentować ( przym. ), reprezentować ( n. )

sedate ( v. ), sedation ( n. ), uspokajający ( przym. ) , uspokajający ( n. )

To, co sprawia, że każde z tych słów jest regularnie formowane w swojej grupie słów, to nie to, że następuje jakaś ogólna zasada dotycząca dodawania –ywnego zamiast –watyw lub –przypuszczalnego do pewnych form rzeczownika i przymiotnika; chodzi o to, że ta sama decyzja dotycząca obsługi tych końcówek ma zastosowanie do wszystkich odpowiednich form w określonej grupie.

Innymi słowy, gdy reprezentatywny zostanie ustalony jako preferowana forma przymiotnika w reprezentują grupę słów, późniejsze regularne formy rzeczowników to reprezentatywne i reprezentacje ; i reprezentatywne i reprezentacyjne są tworzone nieregularnie. Podobnie, gdyby zapobiegawczy był pierwszą preferowaną formą rzeczownika dla grupy słów zapobiegać , późniejszymi formami rzeczownika regularnego i przymiotnika byłyby zapobieganie i prewencyjne , a zapobiegawcze i zapobiegawcze byłyby formami nieregularnymi.

Nie twierdzę, że ten tok rozumowania jest przekonujący lub że dowodzi, że profilaktyka jest „nieregularnie ukształtowana” jako przedmiot współczesnej interpretacji gramatycznej. Po prostu zauważam, że takie rozumienie „formacji nieregularnej” jest wewnętrznie spójne (przynajmniej w podzbiorze przykładów I zostały wymienione powyżej) i że jako podstawa analizy jest znacznie bardziej opisowa niż normatywna.

[[Aktualizacja (19.05.2019) : Uczestnik serwisu, Sumelic, którego znajomość lingwistyki znacznie przewyższa moją, podaje następującą uwagę dotyczącą znaczenia „formacji regularnej” i „formacji nieregularnej”, zamieszczonej w komentarzu poniżej ta odpowiedź: